Mag ik het even hebben over een bijzondere dame? Zo iemand die Het Leven van zijn lelijkste kant beleefd heeft? Die opgroeide met armoede en huiselijk geweld op het dagelijks menu? Die verslaafd geraakte aan de medicatie, die haar van haar jeugdtrauma’s moest helpen? Die ondanks alle tegenkanting toch een rechten-diploma haalde en in de hulpverlening tegen huiselijk geweld ging werken en gaandeweg ontdekte dat zingen over alles wat ze doormaakte toch de allerbeste therapie bleek te zijn? Wel, zo’n vrouw is India Ramey, van wie we voor het eerst iets te horen krijgen met deze plaat, die nochtans niet haar eerste blijkt te zijn. De start als zangeres verliep, zoals het grootste deel van India’s leven, niet helemaal zonder hindernissen, maar wat ze nu laat horen, met een elftal korte, gebalde en krachtige songs laat vermoeden dat deze vrouw intussen klaar is voor een heel lang verblijf in hogere muzikale kringen.

Daarmee bedoel ik dat de juke joints en honky tonks, waar je spontaan haar songs situeert, binnenkort compleet ontgroeid zal zijn. Nochtans is het onmiskenbaar zo, dat ze het pad dat ze tot nu toe aflegde, ook effectief nodig had om de songs te kunnen schrijven, die hier de dienst uitmaken. De stem van India houdt een beetje het midden tussen die van Neko Case en die van de jongere Dolly Parton of Loretta Lynn. De thema’s waar ze over zingt, zijn dan weer keihard uit “Het Leven” gegrepen: slechte mannen met wapperhanden, die door de drank geregeerd worden, relaties die eindigen op alles behalve fraaie en hoffelijke manieren, de lust tot wraak omwille van de vele vernederingen, die dagelijkse kost waren…het zit allemaal in songs als opener “Piece of my Mind”,“The Mountain”, “Ain’t My First Rodeo” en het geweldige tweetal “It Could Have Been Me” / “Down for the Count” hebben alles wat je als rechtgeaarde liefhebber van hedendaagse country durft te verwachten; een stem, die zelfs een gezongen weerbericht geloofwaardig zou kunnen doen klinken, gitaren die even vaak klagen als je op western-wijze jagen, twang bij de vleet, pedal-steel om elke hoek en een ritmesectie, die het live gevoel op eenvoudige wijze de studio binnensmokkelde…het draagt allemaal bij tot een hedendaagse plaat met net dat tikkeltje nostalgie dat nodig is om doorleefd te klinken.

Het stel muzikanten achter India mag er dan ook zijn:Tommy Hardin, Scotty Sanders, James Mitchell en Alison Prestwood, onder productieleiding van Luke Wooten: dat zijn spelers waarmee je aan elke wedstrijd kunt beginnen en ik heb het gevoel dat de trein die India daarheen zal brengen, waar ze thuishoort, namelijk op erg hoog niveau, goed en wel vertrokken is. Ik wens het haar toe, want haar deel van de ellende heeft ze nu wel gehad. Let wel: dit schrijf ik niet uit medelijden of zo, maar ik hou het wel in het achterhoofd. Luister naar mijn gouden raad: country-gewijs zal u dezer dagen niet veel beter tegenkomen dan deze nieuwe van India Ramey!

(Dani Heyvaert)